Schwarzfahrer (Λαθρεπιβάτης)

 

μια ταινία μικρού μήκους του σκηνοθέτη Pepe Danquart που έχει κερδίσει το Όσκαρ

ταινίας μικρού μήκους το 1994

 

 

 

ICH BIN EIN BERLINER

 

Το ελληνικό πείραμα Μίλγκραμ

Tο 1961 ο καθηγητής ψυχολογίας του πανεπιστημίου Yale, Στάνλεϊ Μίλγκραμ, διεξήγε ένα ιστορικό πείραμα που έδειξε ότι άνθρωποι που βρίσκονται σε θέση εξουσίας είναι ικανοί να προβούν σε πράξεις που αντιβαίνουν στην κοινή λογική και το αίσθημα δικαίου παραβιάζοντας την ίδια τη συνείδηση τους, αρκεί αυτές να γίνονται κατόπιν εντολής από μία εποπτεύουσα αρχή που υποτίθεται πως κατέχει υψηλού επιπέδου γνώση και δρα με καλό σκοπό.

Στο πείραμα, ένας εκπρόσωπος της επιστημονικής 'αρχής' διαχώριζε μία ομάδα ατόμων σε 'δασκάλους' και 'μαθητές', παρέχοντας στους πρώτους την εξουσία να ελέγχουν τους δεύτερους ως προς τη γνώση τους σε συγκεκριμένες ερωτήσεις και να τους τιμωρούν μέσω της πρόκλησης σταδιακά αυξανόμενης έντασης ηλεκτροσόκ όταν δε γνώριζαν τις σωστές απαντήσεις.
Αν κατά τη διάρκεια του πειράματος ο 'δάσκαλος' αμφισβητούσε τη χρησιμότητα του ή πάθαινε κρίση συνείδησης, παρενέβαινε ο επόπτης με 'παραινέσεις' και 'απειλές', ζητώντας του να ολοκληρώσει τη διαδικασία, και λέγοντας του άλλοτε ότι 'το πείραμα απαιτεί να συνεχίσετε', άλλοτε πως 'είναι απολύτως κρίσιμο να συνεχίσετε' και άλλοτε πως “δεν υπάρχει άλλη επιλογή, πρέπει να συνεχίσετε.”

Αν ο 'δάσκαλος' αναρωτιόταν μήπως ο 'μαθητής' κινδύνευε να υποστεί μόνιμες βλάβες ή ακόμη και να πεθάνει, ο επόπτης τον διαβεβαίωνε πως τίποτε από τα δύο δεν επρόκειτο να συμβεί, παρά το γεγονός ότι η ένταση του ηλεκτροσόκ ήταν, θεωρητικά, ικανή να σκοτώσει και ασχέτως του ότι σε ορισμένες περιπτώσεις είχε προηγηθεί η προειδοποίηση ότι ο 'μαθητής' έπασχε από καρδιά. Αν ο 'δάσκαλος' σκεφτόταν να σταματήσει καθώς ο 'μαθητής' κάτω από φρικτούς πόνους φώναζε πως δεν ήθελε να συμμετάσχει άλλο στο πείραμα, ο εκπρόσωπος της 'αρχής' απαντούσε: “είτε αρέσει στο μαθητή είτε δεν αρέσει πρέπει να συνεχίσεις μέχρι να μάθει καλά όλες τις απαντήσεις, οπότε σε παρακαλώ συνέχισε.”

Αν παρόλα αυτά ο 'δάσκαλος' αποφάσιζε να πάει ενάντια στις εντολές της 'αρχής' και αρνούνταν να προκαλέσει επιπλέον, αναιτιολόγητο, πόνο στο 'μαθητή, το πείραμα σταματούσε. Ειδάλλως, συνεχιζόταν μέχρι ο 'μαθητής' να λάβει το μέγιστης έντασης ηλεκτροσόκ (450 βολτ) ή μέχρι να σταματήσει να ανταποκρίνεται, ένδειξη ότι είχε λιποθυμήσει ή ότι είχε πεθάνει (συνέχεια Το ελληνικό πείραμα Milgram).

What is work? (by Bernard Russel)

First of all: what is work? Work is of two kinds: first, altering the position of matter at or near the earth's surface relatively to other such matter; second, telling other people to do so. The first kind is unpleasant and ill paid; the second is pleasant and highly paid. The second kind is capable of indefinite extension: there are not only those who give orders, but those who give advice as to what orders should be given. Usually two opposite kinds of advice are given simultaneously by two organized bodies of men; this is called politics. The skill required for this kind of work is not knowledge of the subjects as to which advice is given, but knowledge of the art of persuasive speaking and writing, i.e. of advertising (In praise of Idleness).

Mi Ultimo Tango en Atenas

EL GRUPO APURIMAC SE ENCUENTRA CON LA CANTANTE GRIEGA ELLI PASPALA EN UN NUEVO TANGO QUE, SI BIEN ESCRITO EN ESPANOL, TODAS LAS PALABRAS SON DE ORIGEN GRIEGO. UN VIAJE POR LAS CALLES DE ATENAS LLENO DE MELANCOLIA DONDE LA META FINAL ES ... EL HOMBRE..
LETRA Y MUSICA : DANIEL ARMANDO
PRODUCCION: ANGUELOS SFAKIANAKIS. MIKROS HEROES. 2012

Grèce, berceau d’un autre monde

Par Raoul Vaneigem, médiéviste belge et ex-membre de l’Internationale situationniste, est l’auteur du «Traité de savoir-vivre àl’usage des jeunes générations», paru en 1967. et Yannis Youlountas, philosophe, écrivain franco-grec. (La Liberation)
Pour un soutien au combat du peuple grec et pour une libération immédiate des manifestants emprisonnés.
Non, bien que dramatique, ce qui se déroule en Grèce n’est pas une catastrophe. C’est même une chance. Car le pouvoir de l’argent a, pour la première fois, dépassé allègrement le rythme jusque-là progressif, méticuleux et savamment organisé de la destruction du bien public et de la dignité humaine. Et ce, sur une terre aussi réputée pour sa philosophie de vie aux antipodes du modèle anglo-saxon que pour sa résistance inlassable aux multiples oppressions qui ont tenté de la mettre au pas. Le Grec ne danse pas et ne dansera jamais au pas de l’oie ni en courbant l’échine, quels que soient les régimes qu’on lui impose. Il danse en levant les bras comme pour s’envoler vers les étoiles. Il écrit sur les murs ce qu’il aimerait lire ailleurs. Il brûle une banque quand elle ne lui laisse plus les moyens de faire ses traditionnelles grillades. Le Grec est aussi vivant que l’idéologie qui le menace est mortifère. Et le Grec, même roué de coups, finit toujours par se relever.
Oui, l’Europe de la finance a voulu faire un exemple. Mais, dans sa hargne à frapper le pays qui lui semblait le plus faible dans la zone euro, dans sa violence démesurée, son masque est tombé. C’est maintenant, plus que jamais, le moment de montrer du doigt à tous son vrai visage : celui du totalitarisme. Car il s’agit bien de cela. Et il n’y a qu’une seule réponse au totalitarisme : la lutte, tenace et sans concession, jusqu’au combat, s’il le faut, puisque l’existence même est en jeu. Nous avons un monde, une vie, des valeurs à défendre. Partout dans les rues, ce sont nos frères, nos sœurs, nos enfants, nos parents qui sont frappés sous nos yeux, même éloignés. Nous avons faim, froid, mal avec eux. Tous les coups qui sont portés nous blessent également. Chaque enfant grec qui s’évanouit dans sa cour d’école nous appelle à l’indignation et à la révolte. Pour les Grecs, l’heure est venue de dire non, et, pour nous tous, de les soutenir.
Car la Grèce est aujourd’hui à la pointe du combat contre le totalitarisme financier qui partout dans le monde détruit le bien public, menace la survie quotidienne, propage le désespoir, la peur et la crétinisation d’une guerre de tous contre tous.
Au-delà d’une colère émotionnelle qui se défoule en détruisant des symboles d’oppression, se développe une colère lucide, celle de résistants qui refusent de se laisser déposséder de leur propre vie au profit des mafias bancaires et de leur logique de l’argent fou. Avec les assemblées de démocratie directe, la désobéissance civile, le mouvement «Ne payons plus» et les premières expériences d’autogestion, une nouvelle Grèce est en train de naître, qui rejette la tyrannie marchande au nom de l’humain. Nous ignorons combien de temps il faudra pour que les peuples se libèrent de leur servitude volontaire, mais il est sûr que, face au ridicule du clientélisme politique, aux démocraties corrompues et au cynisme grotesque de l’Etat bankster, nous n’aurons que le choix - à l’encontre de tout affairisme - de faire nos affaires nous-mêmes.
La Grèce est notre passé. Elle est aussi notre avenir. Réinventons-le avec elle !

The Known Universe

The Known Universe takes viewers from the Himalayas through our atmosphere and the inky black of space to the afterglow of the Big Bang. Every star, planet, and quasar seen in the film is possible because of the world's most complete four-dimensional map of the universe, the Digital Universe Atlas that is maintained and updated by astrophysicists at the American Museum of Natural History. The new film, created by the Museum, is part of an exhibition, Visions of the Cosmos: From the Milky Ocean to an Evolving Universe, at the Rubin Museum of Art in Manhattan through May 2010 (from the American Museum of Natural History).

6 reasons Spain will leave the euro first

By MATTHEW LYNN

The euro debt crisis, like any really spectacular geoeconomic event, is spawning its own special vocabulary.

We’ve already had Merkozy, now relegated to the footnotes, and are slowly getting used to the clunkier Merlande or Merkellande, as the oddly matched pairing of the German Chancellor Angela Merkel and the French President Francois Hollande has been dubbed. The Grexit, short for Greece finally giving up on the single currency, has been trending for the last few weeks. And coming up next: the Spexit.

What’s that? It’s shorthand for Spain quitting the euro — and we’re going to hear a lot of it over what promises to be a turbulent summer.

The Spanish are a lot more likely to pull out of the euro than the Greeks, or indeed any of the peripheral countries. They are too big to rescue, they have no political hang-ups about rupturing their relations with the European Union, they are already fed up with austerity, and there is a bigger Spanish-speaking world for them to grow into. There are few good reasons for the country to stay in the euro — and little sign it has the will to endure the sacrifices the currency will demand of them(from minority opinion)

 

Σόλων - Σεισάχθεια

Σόλων Εξηκεστίδου Σαλαμίνιος πρώτος μεν την σεισάχθειαν εισηγήσατο Αθηναίοις· το δεν ην λύτρωσις σωμάτων τε και κτημάτων. και γαρ επί σώμασιν εδανείζοντο και πολλοί δι’ απορίαν εθήτευον. επτά δη ταλάντων οφειλομένων αυτώ πατρώων συνεχώρησε πρώτος και τους λοιπούς το όμοιο προύτρεψε πράξαι. και ούτος ο νόμος εκλήθη σεισάχθεια. φανερόν δε δια τι.
(Διογένης ο Λαέρτιος)

Ακούστε την κραυγή της Αθήνας - La preghiera di Aiace

Συνηθίσαμε τόσο γρήγορα στα "κλισέ" που δε βλέπουμε πια τις καταστρεπτικές τους συνέπειες και έτσι τα επαναλαμβάνουμε συνεχώς σαν να επρόκειτο για αδιάψευστη αλήθεια, ενώ ο σκοπός τους είναι να μας γυρίσουν πίσω. Για παράδειγμα. ο κίνδυνος να ακολουθήσουμε την ίδια πορεία με την Ελλάδα, έχει γίνει σλόγκαν που μας μετατρέπει σε αμήχανους θεατές που παρατηρούν κάποια ιεροτελεστία μετάνοιας κατά την οποία ένας αποδιοπομπαίος τράγος θυσιάζεται για το καλό του συνόλου. Αυτοί που είναι διαφορετικοί δεν έχουν θέση ανάμεσά μας. Και αν οι νέες εκλογές, που μόλις προκηρύχτηκαν, δεν παρέχουν την απαιτούμενη πλειοψηφία από τους εταίρους τους, η μοίρα για την Ελλάδα θα είναι δυσοίωνη.
Πόσες φορές έχουμε ακούσει ηγέτες να ψιθυρίζουν απειλητικά: "Δε θέλετε να έχετε την ίδια τύχη με την Ελλάδα, θέλετε;" Η έξοδος από τη ζώνη του ευρώ ενώ δεν προβλεπόταν, εύκολα θα μπορούσε να επιτευχθεί κρυφά. Στην πραγματικότητα η Αθήνα έχει ήδη πέσει στη "ζώνη του λυκόφωτος" των μη - Ευρωπαίων, πράγμα που ήδη μοιάζει με επίκληση "μπαμπούλα" για να τρομάζει τα παιδιά. (tvxs--Barbara Spinelli)

CI ABITUIAMO talmente presto ai luoghi comuni che non ne vediamo più le perversità, e li ripetiamo macchinalmente quasi fossero verità inconfutabili: la loro funzione, del resto, è di metterti in riga. Il pericolo di divenire come la Grecia, per esempio: è una parola d'ordine ormai, e ci trasforma tutti in storditi spettatori di un rito penitenziale, dove s'uccide il capro per il bene collettivo. Il diverso, il difforme, non ha spazio nella nostra pòlis, e se le nuove elezioni che sono state convocate non produrranno la maggioranza voluta dai partner, il destino ellenico è segnato.

Lo sguardo di chi pronuncia la terribile minaccia azzittisce ogni obiezione, divide il mondo fra Noi e Loro. Quante volte abbiamo sentito i governanti insinuare, tenebrosi: "Non vorrai, vero?, far la fine della Grecia"? La copertina del settimanale Spiegel condensa il rito castigatore in un'immagine, ed ecco il Partenone sgretolarsi, ecco Atene invitata a scomparire dalla nostra vista invece di divenire nostro comune problema, da risolvere insieme come accade nelle vere pòlis. (La Reppublica)

Ο Μύθος των μελισσών

Τώρα, σκέψου την ένδοξη κυψέλη και δες πώς τιμιότητα και εμπόριο συμπορεύονται.
Η επίδειξη εξαλείφθηκε, εξανεμίστηκε.
Η εικόνα εντελώς άλλαξε, γιατί δεν είναι μόνο εκείνοι που έφυγαν, οι οποίοι ξόδευαν τεράστια ποσά
αλλά και τα πλήθη που ζούσαν απ’ αυτούς,
υποχρεώθηκαν επίσης να εξαφανιστούν.
Μάταια τώρα στρέφονται σε άλλες δουλειές. Παντού υπάρχει κορεσμός.
Η τιμή της γης και των σπιτιών πέφτει,
μυθικά παλάτια, που οι τοίχοι τους, όπως εκείνοι των Θηβών, χτίστηκαν με παιχνίδια, προσφέρονται για ενοικίαση.
Τα οικοδομικά επαγγέλματα καταστράφηκαν τελείως
βιοτέχνες δεν εργάζονται.
Κανένας κεραμοτεχνίτης δεν φημίζεται πλέον για την τέχνη του, οι λιθοκόφτες και οι γλύπτες δεν μνημονεύονται πια…
Μόνο η αρετή δεν εξασφαλίζει για τα έθνη μεγαλόπρεπη ζωή.
Εκείνοι που θα αναβιώσουν ένα χρυσό αιώνα πρέπει να είναι ελεύθεροι,
τόσο για την ασωτία όσο και για την τιμιότητα.

Μπέρναρντ Μάντβιλ (αρχές 18ου αι.)
Η γκρινιάρα κυψέλη ή οι απατεώνες που έγιναν τίμιοι

May 1st 1886, Chicago

On May 1, 1886, Chicago unionists, reformers, socialists, anarchists, and ordinary workers combined to make the city the center of the national movement for an eight-hour day. Between April 25 and May 4, workers attended scores of meetings and paraded through the streets at least 19 times. On Saturday, May 1, 35,000 workers walked off their jobs. Tens of thousands more, both skilled and unskilled, joined them on May 3 and 4. Crowds traveled from workplace to workplace urging fellow workers to strike. Many now adopted the radical demand of eight hours' work for ten hours' pay. Police clashed with strikers at least a dozen times, three with shootings.
At the McCormick reaper plant, a long-simmering strike erupted in violence on May 3, and police fired at strikers, killing at least two. Anarchists called a protest meeting at the West Randolph Street Haymarket, advertising it in inflammatory leaflets, one of which called for “Revenge!”

The crowd gathered on the evening of May 4 on Des Plaines Street, just north of Randolph, was peaceful, and Mayor Carter H. Harrison, who attended, instructed police not to disturb the meeting. But when one speaker urged the dwindling crowd to “throttle” the law, 176 officers under Inspector John Bonfield marched to the meeting and ordered it to disperse.

Then someone hurled a bomb at the police, killing one officer instantly. Police drew guns, firing wildly. Sixty officers were injured, and eight died; an undetermined number of the crowd were killed or wounded.

The Haymarket bomb seemed to confirm the worst fears of business leaders and others anxious about the growing labor movement and radical influence in it. Mayor Harrison quickly banned meetings and processions. Police made picketing impossible and suppressed the radical press. Chicago newspapers publicized unsubstantiated police theories of anarchist conspiracies, and they published attacks on the foreign-born and calls for revenge, matching the anarchists in inflammatory language. The violence demoralized strikers, and only a few well-organized strikes continued.

Police arrested hundreds of people, but never determined the identity of the bomb thrower. Amidst public clamor for revenge, however, eight anarchists, including prominent speakers and writers, were tried for murder. The partisan Judge Joseph E. Gary conducted the trial, and all 12 jurors acknowledged prejudice against the defendants. Lacking credible evidence that the defendants threw the bomb or organized the bomb throwing, prosecutors focused on their writings and speeches. The jury, instructed to adopt a conspiracy theory without legal precedent, convicted all eight. Seven were sentenced to death. The trial is now considered one of the worst miscarriages of justice in American history.

Inspired by the American movement for a shorter workday, socialists and unionists around the world began celebrating May 1, or “May Day,” as an international workers' holiday. In the twentieth century, the Soviet Union and other Communist countries officially adopted it. The Haymarket tragedy is remembered throughout the world in speeches, murals, and monuments. American observance was strongest in the decade before World War I. During the Cold War, many Americans saw May Day as a Communist holiday, and President Eisenhower proclaimed May 1 as “Loyalty Day” in 1955. Interest in Haymarket revived somewhat in the 1980s.

A monument commemorating the “Haymarket martyrs” was erected in Waldheim Cemetery in 1893. In 1889 a statue honoring the dead police was erected in the Haymarket. Toppled by student radicals in 1969 and 1970, it was moved to the Chicago Police Academy. (From Encyclopedia of Chicago)

Catastroika

Οι δημιουργοί του Debtocracy, του ντοκιμαντέρ που είδαν τουλάχιστον δύο εκ. άνθρωποι, επιστρέφουν με μια νέα παραγωγή.

Η CATASTROIKA αναζητά τις συνέπειες από την ολοκληρωτική εκποίηση μιας χώρας.Εξετάζοντας παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων και απορρύθμισης στις πιο αναπτυγμένες χώρες της Δύσης προσπαθεί να προβλέψει τι θα συμβεί αν το ίδιο μοντέλο εφαρμοστεί σε μία χώρα υπό καθεστώς επιτήρησης.

49 χρόνια πριν - Η Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης

Στις 21 Απρίλη 1963 πραγματοποιήθηκε η πρώτη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης. Αφετηρία ορίστηκε ο Τύμβος του Μαραθώνα και τερματισμός η Πνύκα. Η πορεία οργανώθηκε από το «Σύνδεσμο Μπέρτραντ Ράσελ» και την Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη, αντιπρόεδρος της οποίας ήταν ο Γρηγόρης Λαμπράκης, βουλευτής της ΕΔΑ. Στον Tύμβο του Mαραθώνα μπόρεσαν να φτάσουν τέσσερις. Ανάμεσα τους ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Aπό τον Tύμβο θα ξεκινήσει την πορεία που θα μείνει στην ιστορία του ελληνικού ειρηνιστικού κινήματος ως η Πρώτη Πορεία Eιρήνης. Kρατάει στα υψωμένα χέρια του ένα απλό πανό με τη λέξη EΛΛAΣ και με το σύμβολο του «Συνδέσμου Eιρήνης Mπέρτραντ Pάσελ», τον κύκλο με τον τσακισμένο σταυρό, παγκόσμιο σύμβολο της ειρήνης. Θα διανύσει έτσι πέντε χιλιόμετρα προς την Αθήνα. Στη Ραφήνα οι αρχές ασφαλείας θα επιχειρήσουν να τον σταματήσουν και να τον σύρουν στο δάσος. Θα αποτύχουν μετά από την επέμβαση κατοίκων της περιοχής και όσων συνοδεύουν το Λαμπράκη. Οι τελευταίοι θα συλληφθούν κοντά στο Πικέρμι. Ο ίδιος ο Λαμπράκης θα συλληφθεί κοντά στο Χαρβάτι. Οι αρχές ασφαλείας τον επιβιβάζουν σε ένα όχημα και αφού τον περιφέρουν για τρεισήμισι ώρες των εγκαταλείπουν στη Νέα Ιωνία.

Το ζεϊμπέκικο του Αρχάγγελου -Δημήτρης Μητροπάνος

Του βάζεις δύσκολα του κόσμου αυτού του άμυαλου
και ξενυχτάς με το ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου
γελάς με γέλιο δυνατό κι όποιος αντέξει
μετά ζητάς σιωπή που δε σηκώνει λέξη

Μοναχική και σπάνια
γυρνάς μεσ' στα Βαλκάνια
ανέμους να θερίσεις
σαν Παναγιά σ' έναν τεκέ
ψάχνεις του κόσμου το λεκέ
για να τον καθαρίσεις

Μελαχροινούς Θεούς τις νύχτες ονειρεύεσαι
και μ' όποιον ήλιο σεργιανάς τον ερωτεύεσαι
οχτώ μποφώρ κι οι δράκοι βγήκανε στο κύμα
παίρνεις μελάνι και φτερό και γράφεις ποίημα

Μοναχική και σπάνια
γυρνάς μεσ' στα Βαλκάνια
ανέμους να θερίσεις
σαν Παναγιά σ' έναν τεκέ
ψάχνεις του κόσμου το λεκέ
για να τον καθαρίσεις

A dramatic surprise on a quiet square

To launch the high quality TV channel TNT in Belgium they placed a big red push button on an average Flemish square of an average Flemish town. A sign with the text "Push to add drama" invited people to use the button. And then they waited...

Gracias a la vida

Joan Baez & Mercedes Sosa

How big is space?

Visit this interesting site to see from BBC

Venus and Jupiter

Venus shining brightly to the right with Jupiter to the left (by N. Cramer, Geneva,Switzerland).

Δόμνα Σαμίου -Όλα τα πουλάκια ζυγά-ζυγά

Όλα τα πουλάκια, κι αμάν-αμάν,
όλα τα πουλάκια ζυγά-ζυγά
όλα τα πουλάκια ζυγά-ζυγά
τα χελιδονάκια ζευγαρωτά.

Το 'ρημο τ' αηδόνι το μοναχό
περπατεί στους κάμπους με τον αϊτό.

Περπατεί και λέει και κελαηδεί,
βρε Μεσολογγίτη πραματευτή.

Πού τήνε διαλέχτεις αυτήν τη νιά
την ξανθομαλλούσα την Πατρινιά.

Aπ' την Πόλη ερχόμουν κι απ' τα νησιά
κι απ' τη γειτονιά της επέρασα.

Τα βασιλικά της επότιζε
και τις ματζουράνες εδρόσιζε.

Μου 'κοψε κλωνάρι και μου 'δωσε,
μου 'πε κι ένα λόγο που μ' άρεσε.

Στείλε προξενήτρες στη μάνα μου
και προξενητάδες στο μπάρμπα μου.

Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μές στη χώρα

Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη Χώρα.
Στην εκκλησία, στον κλίβανο, στο σπίτι, στ’αργαστήρι
παντού, στο κάστρο, στην καρδιά, τ’ αποκαΐδια, οι στάχτες.
Πάει κι ο ψωμάς, πάει κι ο χαλκιάς, πάει κ’ η γυναίκα, πάνε
τα παλικάρια, οι λειτουργοί, και του ρυθμού οι τεχνίτες,
του Λόγου και οι προφήτες.

Τα χέρια είναι παράλυτα, και τα σφυριά σπασμένα
και δε σφυροκοπά κανείς τ’ άρματα και τ’ αλέτρια
κι’ η φούχτα κάποιου ζυμωτή λίγο σιτάρι αν κλείσει
δεν βρίσκει την πυρά ζεστή ψωμί για να το κάνει.

Κι’ από κατάκρυα χόβολη μεστή η γωνιά, κι’ ακόμα
κι απ’τη γωνία του σπιτιού, πιο κρύα η καρδιά είναι.
Kακοκατάντησε η καρδιά του ανθρώπου. Κρίμα… κρίμα!
Σκοτεινό ερείπιο κι’ η εκκλησιά και δίχως πολεμίστρες
το κάστρο, και χορτάριασε κι’ έγινε βοσκοτόπι.

Κι’ ο μέγας Έρωτας μακριά, και είν’ άβουλος ο άντρας
κι’ άπραχτος, και στο πλάι του χαμοσυρτή η γυναίκα,
κυρά τους έχουν την σκλαβιά και δούλο τους το ψέμα.
Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη Χώρα.

Παλαμάς "Η φλογέρα του βασιλιά" (Thanks to N. P.)

Mumbai, India: a girl walks with her pet monkey on a

promenade along the Arabian Sea (Photograph: Danish Siddiqui/Reuters)

"Clean Monday", Galaxidi, Greece

Revellers celebrate "Clean Monday" in a port town of Galaxidi by participating in a colourful "flour war", a traditional festivity marking the end of the carnival season and the start of the 40-day Lent period preceding Orthodox Easter
(from BBC news)

Φραγκφούρτη - Βερολίνο: 1Χ2

του Γιάνη Βαρουφάκη

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό, υπερχρεωμένο κράτος. Επειδή όμως το χρήμα έρρεε παντού ως ασταμάτητη οικουμενική παλίρροια (παραγόμενη από ανόητες τράπεζες στην Wall Street, στο City, στην Βόρεια Ευρώπη), το κόστος δανεισμού ήταν παντού μηδαμινό κι έτσι κανείς δεν έδινε σημασία. Ξάφνου, το φθινόπωρο του 2008, η παλίρροια έδωσε την θέση της στην άμπωτη. Με την άμπωτη να «στεγνώνει» τον τραπεζικό τομέα από ρευστό χρήμα, σιγά-σιγά ήρθε και η στασιμότητα στην πραγματική οικονομία. Αναπόφευκτα, το εθνικό εισόδημα του μικρού, υπερχρεωμένου κράτους άρχισε να μειώνεται την ώρα που ο ρυθμός αύξησης του χρέους (δηλαδή το επιτόκιο) μεγάλωνε (ελέω διεθνούς έλλειψης ρευστότητας που ωθούσε τα επιτόκια προς τα πάνω). Κάποια στιγμή, κανείς δεν δάνειζε στο μικρό αυτό κράτος ώστε να εξυπηρετεί (δηλαδή να επανακυλύει) το χρέος που, το 2008, ανερχόταν στα €260 δις.(συνέχεια στο protagon.gr)

Germany's Carthaginian terms for Greece

So yes, like Germany accepting the terms of the Carthaginian Peace with a gun to its head in 1919, Greece signed “an insincere acceptance of impossible conditions” - to borrow from Keynes - hoping that sense would prevail with time.

It is peculiarly appropriate that the country that gave the world the words “democracy” and “tragedy” should now be the beacon which alerts the world to the fact that the EU is extinguishing democracy – part of a wider tragedy that will eventually lead to the extinction of the EU itself. (from "The Telegraph")

Kusama's mirrored rooms

Japanese artist Yayoi Kusama has made a rare appearance in the UK to mark the opening of a major retrospective of her work at Tate Modern. It is her first visit outside Japan for 12 years. The 82-year-old has lived voluntarily in a psychiatric institution since 1977 but works in a studio across the street to create her art. She  is known for the signature recurring polka dots which dominate her work.

Vad är det för fel på grekerna. Alexandra Pascalidou ger en annan bild!

100 Years in 10 Minutes (1911-2011)